Sinds deze week ben ik opnieuw aan het werk. Achteraf gezien was dat perfect getimed, door de brug- en feestdag was het maar een halve week. Ideaal om rustig weer op gang te komen.

Operatie afgesloten

Woensdag moest ik nog eens op controle bij de uroloog voor de wonde. Alles geneest mooi. Wat eerst een gat in mijn buik was, is nu niet meer dan een klein putje. Ik hoef pas in januari terug op controle. Dat geeft een gerust gevoel, we zitten op de goede weg. Het onderzoek naar welk type tumor het nu precies is, loopt nog. Maar dat verandert niets aan de opvolging. Gewoon wachten op het resultaat van UZ Leuven.

Afgelopen dagen voelde ik me precies abonnee op een soort verrassingsdienst.

Dinsdagochtend moest ik weer langs de dokter. Gewoon om de wonde te laten bekijken. Daarom had ik met de thuisverpleging afgesproken dat ze die ochtend niet hoefden langs te komen, de dokter zou alles doen. Om 9u30 ging de deurbel. Jawel: de thuisverpleging.

Woensdagavond kwam er dan weer niemand opdagen. Rond 21u gebeld met de vraag of er nog iemand zou langskomen. “Ik ga het navragen,” zei ze. Ik heb daarna niets meer gehoord.

… two steps back. Of zo voelt het toch.

Eerst het goede nieuws: De tumor is kwaadaardig, maar vermoedelijk gaat het om heldercellig niercelkanker. De tumor is nog doorgestuurd naar UZ Leuven om dat te bevestigen, maar voorlopig lijkt het dus op de “beste” variant van de kwaadaardige soorten. Heldercellig niercelkanker heeft een levensverwachting na tien jaar van 92%. Hopelijk heeft de patholoog het dus bij het rechte eind.

Twee stappen terug?

Kort gezegd; er zit een wiek in mijn buik. Na het verwijderen van de nietjes (draadjes) kwam er nog wat wondvocht uit de wonde. Hierdoor heb ik nu een wiek in die wonde om alles proper te houden. Een extra gevolg hiervan is dat er twee keer per dag een verpleegster over de vloer komt om alles te verzorgen. En zo voelt mijn huis plots wat meer als een ziekenhuis en voel ik mij opgesloten. In de voormiddag kunnen ze komen tussen 7u en 13u30 en ‘s avonds van 17u tot 22u.

We zijn intussen een week verder en stilaan begint alles wat beter te gaan. Al steekt nu de spanning weer de kop op, met de afspraak bij de uroloog en de resultaten van het onderzoek die eraan komen.

Hoe was de afgelopen week?

De week begon uiteraard in het ziekenhuis. Elke dag ging het wel wat beter, al voelde dat op het moment zelf niet zo. Slechte mobiliteit. Een blaassonde, een bleek en een baxter hielpen niet om heel beweeglijk te zijn, om niet te spreken van de pijn in de buikspieren. Eerst ging de blaassonde eruit, daarna de baxter en als laatste de bleek. Elke stap gat wat meer vrijheid terug, al bleef bewegen best lastig.

De operatie is goed verlopen; niersparend, zoals gehoopt. Tot nu toe lijkt alles rustig te verlopen, weinig lekkage, geen gekke dingen.

Vlak voor de operatie heb ik nog goed kunnen lachen met de uroloog en de anesthesist. Zo’n moment waarop je beseft dat een beetje humor wonderen doet, zelfs als je daar ligt in dat belachelijke operatiehemd.

Nu is het vooral bekomen. Rust, wat pijn, wat dankbaarheid. Eén stap tegelijk.

De laatste dag voor mijn operatie, en de zenuwen schieten hier in huis alle kanten uit. Bij iedereen. Emoties komen en gaan zoals ze willen. Soms boos of verdrietig om het minste, en even goed lachen om iets kleins.

In de namiddag gaat Emiel naar de jeugdbeweging terwijl Kristl nog op ’t school gaat werken. Ik blijf thuis om me klaar te maken en wat te proberen ontspannen; de muren oplopen, de seconden tellen, en waarschijnlijk ook wat voetbal kijken.

Vandaag was mijn laatste werkdag voor de operatie. De laatste dingen afgewerkt, wat doorgegeven, en dat was het dan. In principe zou ik er binnen twee weken alweer staan, dus je kunt het een beetje zien als een extra vakantie. Alleen slaap ik met een vreemde op de kamer, en zullen er geen zwembad en cocktails aan te pas komen.

Dit weekend wordt nog een serieuze horde om te nemen. De tijd zal wel weer zijn kuren hebben: momenten dat alles vooruit vliegt, en momenten dat het precies niet vooruit wil gaan.

De ene dag is de andere niet. Zoveel is duidelijk.

Vandaag was een mindere dag, mentaal dan.
Waarom? Geen idee. De fysieke pijn in m’n zij blijft hetzelfde en is best draaglijk, maar in mijn hoofd ging het alle kanten op. Van links naar rechts, van boven naar onder… yep cliché, een echte rollercoaster!

Je stelt jezelf de domste vragen. Je hebt geen antwoorden. En dan begin je te zoeken naar verklaringen die er niet zijn. Waarom ik er vroeg bij ben? Waarom anderen brute pech hebben? En voor je het weet, voel je je schuldig omdat je “geluk” hebt. Alsof je niet dankbaar genoeg bent.

Het is nu ongeveer een week geleden dat het resultaat van de CT-scan begon door te dringen. Verdacht voor RCC. Nierkanker.

Pas op donderdag werd de diagnose officieel, al zei het telefoontje van woensdagavond genoeg. Wanneer een specialist je om 22u belt om te zeggen dat hij er niet gelukkig van wordt en dat je dringend verder moet naar urologie, weet je eigenlijk al hoe laat het is.

Sneltrein

Plots ging het snel. Donderdagochtend heb ik toestemming gegeven om mijn dossier door te sturen binnen ZAS Augustinus, en tegen de middag hadden zowel de uroloog als de oncoloog alles bekeken.

Soms valt een woord dat je niet zag aankomen. Bij mij was dat “nierkanker”.

Eind september kwam het aan het licht na een CT-scan van de buik. In eerste instantie was het “verdacht voor RCC”, maar intussen is de diagnose officieel: nierkanker in de linkernier.

De CT-scan kwam er na klachten in mijn buik. Constipatie, pijn in de rug en zij. Achteraf bleek het dus niets met mijn darmen te maken hebben maar met de nieren.